هر روزی که عصب‌های آرنجم پیش از اندازه عصبانی می‌شوند و تیراندازی‌های خشونت باری راه می‌اندازند، یاد روزهای ابتدایی شروع دردم می‌افتم.
روزهایی که با فیزیوتراپی اشتباه و عدم رعایت حال عارضه‌ام، تنها دلم می‌خواست به زمین تنیس برگردم حتی بدون دست.
🎾گویی برگشتن به زمین تنیس فقط مهم بود نه سلامتی دست‌هایم.
و انگار برگشتن به زمین تنیس بدون دست نیز ممکن بود!
بعد از بیش از شش ماه، هنوز به زمین تنیس برنگشتم، دستانم به حالت عادی برنگشته است.
🌻اما امروز تنها چیزی که میدانم این است که این درد باعث شد من در شش ماه، به اندازه یک سال بزرگ شوم.
تو خوب میشی-درد-قسمت 11 را شاید دوست داشته باشید
چشم و گوشهای درد-قسمت دوازدهم را شاید دوست داشته باشید
