طاهره خادمی

هفته گذشته عروسکم را که به عنوان نماد «خود1» سفارش داده بودم، به جلسه نوجوانان

رمان «کیمیا خاتون» نوشته‌ی «سعیده قدس» را دیشب با گریستن تمام کردم. دختری به غایت

مکه، تیرماه سال ۱۳۸۹: یخ‌های ریز معلق در نوشیدنی، بوی همبرگر همراه پنیر سرخ شده،

هفته‌های گذشته، چندی از نزدیکانم، مشغول انتخاب رشته برای فرزندان خود بودند. انتخاب رشته‌ای که

دارتی در اداره ما نصب شده و همکاران برای رهایی از خستگی و فشار زیاد

اومانیست‌ها را امروز در کتاب «مرد بدون وطن» شناختم. افرادی که پیرو مذهب اصالت انسان

دیروز مسئول فرهنگی «خیریه فاطمه زهرا» تماس گرفت و از من خواست برای امروز در

سلام حال همه ما خوب است. چه باور کنی و چه باور نکنی. شاید خودمان

یکی از حُسن‌هایِ تلفیقی خواندن کتاب‌ها، این هست که گاهی میان مطالبی که به ظاهر

امروز صبح با دردی در بدنم بیدار شدم. ساعت محتاطانه به چهار نزدیک می‌شد که

-رئیس منم. مگه شک داری؟ -قرار نبوده تو رئیس من باشی. -حالا که می‌بینی امروز

نمی‌دانم من دست استعاره را همیشه می‌گیرم یا او دست من را می‌چسبد و ولم

مدال‌آوری در المپیک نهایت آرزوهای هر ورزشکاری است. من هیچگاه نخواسته یا نتوانسته بودم در

ربکا سولنیت از آن نویسنده‌هایی است که نوشته‌هایش را نمی‌توانم نادیده بگیرم. تاکنون بیش از

نزدیک مدرسه‌ی پسرم خانه‌ای قدیمی قرار دارد. خانه‌ای که در تابستان، رد شدن از کنارش،

مدتی بود که برای خریدن کفشی تازه برای مهدیار تعلل می‌کردیم. هر بار بهانه‌ای یا

دیروز در حین جلسه آقای دکتر حسین پور داستانی از کتاب «مدیریت ویل دان» نوشته

جاسوسان، زندانی سرویس امنیتی هستند که به آن خدمت می‌کنند و تا زمانی که آنها

این جمله‌ای است که همسرم بارها به من می‌گوید. حتی چند وقت پیش، تنها 30

بر چرخ فلک هیچ کسی چیر نشد از خوردن آدمی زمین، سیر نشد مغرور بدانی