داستانک

❓از کی با این وسیله بی‌جان بی‌اندازه مانوس شدم؟ چقدر آن قمار مسخره را انداختم و باختم؟ انگار این قوطی شد، قوطی بگیر و بشین زندگیِ من. تمام نداشته‌هایم را لابه‌لای کبریت‌های درونش مخفی‌ کرده‌ام که هرروز که به ثانیه‌هایم آتش بزنم، به این امید که روزی با پولش، به نرسیده‌ها برسم. همان روزمزد کارگری […]

اینجا همیشه کویری بی‌آب است. گهگداری آب سرازیر می‌شود، اما این کویر به قدری تشنه است که با چند قطره، نمی‌تواند سیراب و شاداب شود. از دیروز اتفاقات عجیبی رخ داد. از وقتی متوجه شد که در کلیه‌های چپ، تعدادی شنریزه متولد شده‌اند، آرام و قرار ندارد. مدام طناب می‌زند و تا می‌تواند به کویر

تبلت چند بار عاجزانه درخواست بیدار شدن داشت، اما من دیر به چشمان خواب آلودم، بسته شدن هدیه داده بودم و بیدار شدن برایشان چندان سهل نبود. ناگهان برخاستم. ساعت تبلت حوالی وقت اذان را نشان می‌داد و من به امید نوشیدن جرعه‌ای آب قبل از اذان، به سالن رفتم. دیدن ساعتِ روی دیوار سالن،

برایش داستان که می‌خواندم، با لگدی جوابم را می‌داد. به زبان لگد به من می‌فهماند که از داستان خوشش آمده است. گاهی اما، معنیِ لگدش را نمی‌فهمیدم. نمی‌دانم از من ناراحت بود یا می‌خواست غصه‎هایم را درونم خفه کند؟ بعضی روزها دلم برای لگدش تنگ می‌شد. خودش می‌فهمید و به یکباره لگدی نوش‌جانم می‌کرد. من

هر روز می‌دیدمش. گوشه‌ای می‌ایستاد و لحظاتی اشک می‌ریخت و می‌رفت. باران اشک‌هایش کوتاه بود. انگار دلش نمی‌خواست همه را به خودش متوجه کند. تنها بر سر آن‌هایی می‌بارید که در دل او را صدا می‌زدند. انگار دلش نمی‌آمد حتی قطره‌ای از اشک‌هایش به زمین بریزد. من اما بی‌هوا می‌باریدم. بر سر هر آنکه مرا

وقتی برداشته شد، نمی‌دانست در دست چه کسی قرار دارد؟ پرتاب شد و محکم به شیشه‌ای برخورد کرد. باز هم نمی‌دانست به کجا وارد شده و چه اتفاقی افتاده است؟ با برخورد به شیشه‌، آن را به طور کامل شکست. بخشی از شیشه به روی او افتاد و منجر به خراش کوچکی شد. از خراش،

1981 بود. موج اعتراضات به اعدام باعث شد این حکم در فرانسه متوقف شود. حالا او دیگر بیکار شده بود. کار او به مدت 28 سال، فقط مربوط به اعدام‌ بود. از همان ابتدا که به استخدام سازمان زندان‌ها درآمده بود، مسئولیت مجرمینی را بر عهده داشت که محکوم به اعدام بودند. بعد از دوره

مرد، طاهر و ملیحه او را به زمین سپردند و برایش سوگواری کردند. سوگواری فرصتی بود برای تجسم صورتی که زیر گل‌ولای مانده بود و شستن در غسالخانه مسجد نتوانسته بود چندان آن صورت معصوم را تمیز کند. فرقی هم نمی‌کرد. صورت معصومی که چشمانش بسته است، فروغی ندارد که چهره را بتوان به خاطر

هیشکی به فکر من نیست. هیشکی حتی من رو حساب هم نمیکنه. کاش بابا، تو 4 سالگی ترکمون نمی‌کرد. اون تا همیشه به من بدهکاره. نباید ما رو تو اون وضعیت تنها می‌ذاشت. مامان خیلی اذیت شد تو اون اوضاع، هیچکس به ما حتی یه نون هم نمی‌داد. انگار وقتی بابا نداشته باشی آدم هم