کوچینگ زندگی

👑باوری در کشور وجودم به نام «تو توانمند نیستی» به مقام پادشاهی باورها رسید. با براندازی کدام سلسله، چندان در خاطرم نیست. اما او پادشاهی زورگو و بداخلاق بود. به معاونینش هم اجازه اظهار نظر نمی‌داد. همه کشور وجودم را به عکس خودش مزین کرده بود و هیچ دموکراسی جز دیکتاتوری مطلق خودش را نمی‌پذیرفت. […]

بیش از 3 سال است که با اپلیکیشن موردعلاقه‌ام «زبانشناس»، فیلم زبان اصلی می‌بینم و پادکست‌های جذاب گوش می‌دهم. از وقتی که امیررضا نتوانست به کلاس زبان برود، از او خواستم روزانه با این آپ زبان بخواند. برای ایجاد انگیزه و زنجیره‌ در آپ، قرار شد بابت 100 روز مطالعه، از من جایزه بگیرد. جایزه،

چه میزان خودآگاه هستید؟ آخر هفته‌ی گذشته، مسافرت سه روزه‌ای به سرعین و اردبیل داشتیم. تلویزیون منزل ما بصورت روتین، هیچگاه هنگام اخبار ساعت ۲۱، روشن نیست. اما مسافرت همراه خانواده‌ی همسر، نمی‌تواند پایبندی به این روتین را حفظ کند. پدر همسرم باید هرشب، اخبار شبکه یک را نگاه کند. من مشغول شام دادن به

دیروز باز هم «ربکا سولنیت» با جمله‌ای پارادوکسیکال، در کتاب «همین حوالی دوردست» استعاره‌ای به میان آورد. او از زردآلوهایی که ناخواسته و به میزان بسیار زیاد، از منزل مادرش به او رسیده بود، کنسرو مارمالاد و مربا درست کرد. در ابتدا او زردآلوها را کف یکی از اتاق‌هایش پهن کرد تا فکری برای آنها

کتاب بنویسید این توصیه را بعد از ارسال بنر برای استادم دریافت کردم. تعجب کردم. من بنر برنامه‌ی آینده را برایش ارسال کرده بودم، اما او به جای اظهارنظر در خصوص بنر، به من توصیه کرد کتاب بنویسم. در پاسخ گفتم: سال ۱۴۰۱ کتابی نوشتم، خدا بخواد امسال هم قصد دارم کتابی داستانی منتشر کنم.

شکری بابت داده و نداده اسفند 1399 بود. روزی بارانی و به حد ولرمی سرد. بازدیدی ناگهانی از محدوده‌ی کاری‌ام از استانداری برنامه‌ریزی شد. از چند شهرک بازدید کردیم تا اینکه به شهرکی رسیدیم که صدور پروانه‌هایش مربوط به سال‌های 1391 تا 1393 بود. مالکِ مجموعه، که از ورود ناگهانیِ ما به شهرک تعجب کرده

یکی از عمه‌هام، خیلی زود و ناگهانی ما را تنها می‌گذاشت. شهریور ۹۴ بود که مادر زنگ زد و گفت: «عمه محترم فوت کرد.» هیچ وقت نفهمیدیم لحظات آخر به او چه گذشت؟ او با دو نوه‌اش؛ ۴ ساله و یک ساله، تنها بود. وقتی دخترش و آمبولانس سر رسیدند، دیر شده بود و او

مدتی قبل مراجع جوانی داشتم. خانم متاهلی که کودک ۲ ساله داشت و از همان ابتدای گفتگو، اشک‌‌ها میزبان جلسه‌مان محسوب می‌شدند. اقتضائات حرفه‌ای‌ام اجازه نمی‌دهد از او بخواهم اشک‌هایش را پاک کند و تمرکزش را بر سوالاتم قرار دهد. زیرا معتقدم گاهی میزبان تلقی کردن اشک‌، می‌تواند به فکر کردنش کمک شایانی کند. او

سال 1378 بود که موبایل وارد ایران شد. من اولین موبایل را در دستان پدر و از برند «زیمنس» دیدم. گوشکوبی یُغور که تلاش بسیاری می‌کرد سنگینیش را بر دستانم نشان دهد. کاوری پارچه‌ای داشت و بر روی صفحه‌ی اصلی، محافظی پلاستیکی و بیرنگ نمایان بود. زیر آن پلاستیک بی‌رنگ و در هنگام فشار دکمه‌ها،