روایات دنباله‌دار

حرکت امروزم از فراز کوه‌های بلند آغاز می‌شود. آدم‌ها نامی برای کوه‌ها می‌گذارند. اما برای من، کوه‌ها نامی ندارند. من برای شناسایی کوه‌ها به نام احتیاجی ندارم. آنها مانند فرزندان همسان، که تنها مادر می‌تواند تشخیصشان دهد، برای من قابل به شناسایی‌اند. کوهی که امروز بر فرازش هستم و قرار است سفرم را آغاز کنم، […]

●یادداشت‌های یک روانپریش خوشفکر● قسمت نهم-حس پیروزی در شکست سه‌شنبه ۳ آذر صبح که از خواب بیدار شدم همه در خانه بودند. ‌انگار که اتفاق خاصی افتاده باشد و به صورت ناخواسته جلسه‌ای برپا باشد. صدای پچ پچشان به طوری که متوجه نمی‌شدم چه می‌گویند به گوشم می‌رسید. البته می‌دانستم که در مورد اتفاق دیروز

امروز برای آغاز سفرم کمی مردّدم. نمی‌دانم باز هم از انتهای شب شروع کنم یا سحرخیزانه سفری آغاز کنم؟ بنظرم بد نباشد امروز با سحرخیزان همراه شوم. 🏫هنگام سحر، خیابان همچون کلاس درسی است که هیچکس در آن حضور ندارد. شاید هم سکوتشان دلیل دیگری داشته باشد. شاید ناظم خیابان تازه دعوایشان کرده و آنها

🌬سفرم را آغاز کردم. سفر من مانند آدم‌ها از صبح زود آغاز نمی‌شود. بلکه دقیقاً از ابتدای شب آغاز می‌شود. هوا تاریک است و من همچون خفاشی که دل تاریک شب، برایش پرنورترین زمان ممکن است پیش می‌روم. به آدمی برمی‌خورم که وقتی من را می‌بیند، شالش را محکم‌تر می‌کند. دورِ بینی و دهانش و

گزارش بازپرس ویژه قتل: شهر هیر-پل شیشه‌ای-22 تیر ماه-ساعت 5 عصر-براساس ثبت و همپوشانی دوربین‌های مداربسته مردی با ماسکی مشکی، کلاهی نازک بر سر، از درب اصلی مجموعه وارد شد. به بلیط فروشی رفت و بلیط پل را تهیه کرد. مدام پشت سرش را نگاه می‌کند. طعمه‌هایش را شناسایی می‌کند. گوشه‌ای منتظر ایستاده تا آنها

اسمش رز بود. نامی که مادربزرگ برایش انتخاب کرده بود. رز که به دنیا آمد، مادربزرگ طاقت ندیدن روزانه‌اش را نداشت. سوئیتی در طبقه 5 همان ساختمان وجود داشت که مادربزرگ برای اینکه کنار رز باشد، خرید و ساکن شد. رز 15 ساله بود که سوئیت بلااستفاده شد. چون مادربزرگ صبح روز تولد رز، حالش

●یادداشت‌های یک روانپریش خوشفکر● قسمت هفتم- باختنِ جان از روح حس می‌کردم از دست پرستاران آمبولانس در رفته‌ام. درست مثل زمان‌هایی که دلم می‌خواست از مدرسه ابتدایی، فرار کنم. اما بابای نامهربان مدرسه، همیشه دم در نشسته بود. یکبار که دیدم سرجایش نیست، وسوسه شدم که در مدرسه را باز کنم و خارج شوم. اما

روحم در حال پرواز بدون بدنم بود. سابقه نداشت که بدون بدنم جایی بروم. اما حالا انگار سبکبال بودم و تک مسافری بودم که همه چمدان‌ها را به بار تحویل داده و می‌خواهد بجای داخل هواپیما، روی بالش، سفر آغاز کند. زاویه دید من به زندگی تغییر کرده بود و تغییر این زاویه برایم سخت

●یادداشت‌های یک روانپریش خوشفکر● قسمت پنجم-اولین بار دوشنبه 3 آذر امروز در فکر فرو رفته‌ام که اولین بار از چه زمانی فهمیدم که این توانایی را دارم و شروع کردم به بازی با این توانایی در مکان‌های مختلف؟ اولین بار، یک سال پیش بود که مامان اصرار کرد حمام بروم و من نمی‌خواستم در مسائل