ترانه

برگ‌ها بی‌وفاترین معشوقه‌هایند خزان که از راه برسد پا از زندگی درخت بیرون می‌برند دست باد می‌گیرند به جاذبه چشمک می‌زنند سر به بالین باد می‌نهند اما وقتی باد آرام گرفت لب از باد می‌چینند تا آخرین نفس‌خش را در آغوش زمین بکشند

بگذار آخرین کلام من به تو این باشد که تنهایی‌ات را کنار بگذاری و خودت باشی. تو هزارانی درون خودت بدون خودِ کامل و بی‌نقصت بدون آنکه از تو انتظار دارد و نمی‌شود بدون آنکه هر چه می‌گویی متقاعد نمی‌شود بدون آنکه هیچوقت از تو راضی نمی‌شود و بدون آنکه همیشه دستش را به گلویت

رنگ آسمان من و تو با هم فرق دارد، نمی‌دانم کدام آبی‌تر است؟ شاید اگر آبی به صورت آسمانت بزنی، رنگِ آسمانِ من شود. اما آب که آبی نیست، که صورتِ آسمانت را آبی‌تر کند. آب در بی‌رنگیش، رنگ آبی نهفته‌ای دارد که تنها به صورت آسمانیِ تو، رنگ می‌پاشد. من اما، رنگ صورتِ آسمان

خوب بودن همیشه کافی است؟ ساده و بی‌پیرایه بس است؟ گاه به آهوی رمان شوهر آهو خانم قبل از خیانت همسرش، حسودیم می‌شود. او که زیست، ساده، خودمانی و از سر وفا خسته نشد از شنیده نشدن، دیده نشدن، ماند و ساخت، سوخت و ماند. نه از حرف عاشقانه نزدن سیّد چیزی گفت و نه

  دستانم در میان دستان خداست و من همچون کوری محتاج عصا و تکیه گاه، منتظر هستم. او که از راه برسد، برایم کافی است. دستانم به دستانش گره بخورد تا ابد، بدون چشم و عصا برایم کافی است. حتی نمی‌خواهم چشمانم را شفا دهد و دست دیگری را انتخاب کند. دنیای بی او نه

کار من این است که همواره در پی شادکردن باشم شاد کردن حتی گلی که از بی‌آبی می‌نالد و کسی صدایش را نمی‌شنود. من نیز نشنیدم تنها دیدم که از بی‌آبی برگهایش را سربه زیر شده‌اند و در پی شمردن ماسه‌های خاک گلدان‌اند. آنها هیچگاه این اندازه نگران تعداد ماسه‌های خاک گلدان نبودند. آنها همیشه