اندر احوالات نوشتن

شب جمعه است و برخلاف انتظارم، امیررضا آرامیده و این اجازه را به ما خستگان داده که در اولین شب تولدش، بتوانیم سری آسوده بر بالین بگذاریم. به جهت بیهوشی نیمه کاره‌ام، اجازه تحرک چندانی ندارم. مادر نیز خسته‌تر از من است. رفت‌وآمدهای پیاپی به بیمارستان و کارهای خانه، به میزان کافی انرژی‌اش را همچون […]

نوازش پس از تولد اول آذر است و دیگر سرکار نمی‌روم. در آخرین نوبت، دکتر دو تاریخ پیشنهاد داد: 11 آذر یا 14 آذر.🤰 11 را به دلیل اینکه روز تولد کسی است که از او متنفرم، حذف کردم و فورا 14 آذر را به دکتر پیشنهاد دادم. نگران کامل شدن ریه و اعضای دیگرش

27 اسفند سال 1386 بود. کاری در دانشگاه نداشتم و به رسم دودَره کردن کلاس‌های دانشگاه، خانه ماندم و به امورات شخصی پرداختم. آدم کتابخوانی نبودم که کتابی دست بگیرم. آنروزها گوشی هوشمند هم، مرسوم نبود. پیامک و تک زنگ، نهایت ابراز علاقه و احوالپرسی از دوستان بود. 🥀گاه تصور می‌کنم آن روزها بدون کتاب

در ذهن کفش من چه می‌گذرد؟ دی ماه پارسال بود که مرا خرید. اصلا از ابتدا هم دوستم نداشت و مدام به همسرش می‌گفت: «فقط به خاطر تو بود که خریدمش، اصلا ترکیبشو دوست ندارم.» بهرحال بعد از عید بود که به خاطر باران‌های بهاری رشت، امکان پوشیدن کفش تق تقیِ مناسب تابستان، برایش فراهم

یادم نمی‌آید با کسی خودخواسته قطعِ رابطه کرده‌باشم. همیشه در رابطه با آدم‌ها تمام توانم را بکاربستم که درست تا شوم که به قطع ارتباط نرسد. گاهی من، گاهی هم آنها. بهرحال تاشدن هرکدام کمکی بود به ادامه‌ی رابطه‌ای که می‌توانست کلا خمیده و بدفرم شده و از بین‌برود. اما قطع رابطه خودخواسته یکی از

مهدیار ۱ساله بود که مدام انحراف چشمهایش فکرم را مشغول می‌کرد. هرکس چیزی می‌گفت و حتی گاهی مرا به حساس بودن بیش ازحد هم متهم می‌کردند. اما من در دلم یکی می‌گفت:«آنها راست می‌گویند» و دیگری میگفت:«چیزی هست که آنها نمی‌دانند.» بطوری کاملا اتفاقی از بهترین دکتر چشم پزشک معروف رشت نوبت گرفتیم و تشخیص