خاطره

بعد از بارداری دوم، تولد مهدیار و دو سال شیر دادن، نزدیک به ۸ کیلو اضافه‌‌تر از آنچه بودم که می‌خواستم. رژیم‌های متفاوتی را امتحان کردم. هر کدام را پس از مدتی رها می‌کردم و دوباره به همان وزن برمی‌گشتم. مدتی با رژیم غذایی به میزان مناسبی لاغر شدم. البته نکته‌ای که در آن رژیم […]

۱۵ سال پیش، به مدت ۱۱ ماه در یک شرکت پیمانکاری آب کار کردم. همکارانِ عالی، فضای شرکت دلپذیر و مرتب، فاصله‌ی مناسب تا خانه و مدیرانی بسیار باملاحظه و صبور، تمام تعریف من از آن ۱۱ ماه است. وقتی نتیجه‌ی امتحانی که سال قبلش داده بودم، خبر قبولی داشت، در مورد استعفایم از شرکت

این جمله را اولین بار پشت درب بخشدار لشت‌نشا در سال‌های ۹۲ و ۹۳ دیدم. نمی‌دانم خودش دستور داده بود آنرا پشت در بزنند یا نه، اما می‌دانم هر بار که با لبخند وارد اتاقش شدم، او لبخندم را از من دزدید و اشکی تحویلم داد. در آن سال‌ها، من درگیر به دنیا آوردن فندق

☀️خورشید، ظهر شدن را اطلاع می‌داد که حرکت کردیم. زمانی هم که نزدیک به خاموشی بود، برگشتیم. میان این رفت و آمد خورشید، از مکانی رد شدم که برایم کلکسیونی از خاطرات است. ⛪️دانشگاه گیلان رد شدن از کنار درب‌هایش کافیست تا من تمام آن خاطرات را سان ببینم. گوشه‌ی تمام آن خاطرات خوب، یک

دیروز در ابتدای جلسه با مادران خیریه، از آنهایی که دفعات بیشتری در جلسات حضور داشتند خواستم، از چگونگی استفاده‌ی آموخته‌های کلاس، در زندگی روزمره‌ی خود بگویند. اصلا آموزه‌ها را در زندگی بکار بردند؟ اگر خاطره‌ای دارند عنوان کنند. ریسک این سوال را پذیرفتم تا حتی اگر کسی دست بلند نکرد، چالش جدیدی وارد جلسه

کلام‌های ما غیر از معنا، یک نامه‌ همراهِ خود دارند چند ماه پیش به افتتاحییه‌ی یک مغازه‌ی «تم تولد» دعوت شدیم. مهمانِ زن و شوهر جوانی بودیم که به تازگی این فعالیت را آغاز کرده بودند. نشسته بودیم و پذیرایی می‌شدیم که کُلمن شیشه‌ای شربت در دستان خانم میزبان در حال افتادن بود. او فورا

از اوایل دی ماه به جهت دریافت چند وام و سرمایه‌گذاری، تصمیم گرفتیم اوضاع مالی را مدیریت کنیم. قرار شد هر دو از خرج‌های اضافه بزنیم. تا روزهای پایانی سال، این روال برقرار بود و من سبد خرید کتاب‌هایم را مدیریت می‌کردم و نگاهم را از لباس‌فروشی‌ها می‌دزیدم. چهارشنبه‌سوری به خانه دوستم دعوت بودم. خانه‌ی

ساعت 3:30 بود که برای استراحت عصرگاهی به اتاق خواب رفتم. به قدری خسته بودم که فراموش کردم ساعت ۵ عصر، برای مهمانی خانوادگی، باید به منزل یکی از اقوام بروم. حتی فراموش کردم به امیررضا یادآوری کنم که 4:30 بیدارم کند. ساعت ۵، ناگهان از خواب بیدار شدم. امیررضا به جهت داشتن همبازی در