به نام یزدان پاک

یادروز 02تیر02-دوپامین

با عزیزی مشغول صحبت در خصوص فواید و مضرات سیگار و کتاب بودیم.

او از علاقه‌اش به سیگار می‌گفت و اینکه چیزی که اکنون می‌کِشَد، بین تمام سیگارهای مرسوم بی‌ضررترین است.

آنچه بر حیرتم افزود، مقایسه این وابستگی‌اش به علاقه‌ی من به کتابخوانی بود.

حین سیگارکشیدن، پیمایش صفحه در اینستاگرام، مصرفِ نوشیدنی و یا حتی اعتیادهای شایع، بدن ما دوپامین ترشح می‌کند. سپس مغز ما ترشح دوپامین را با لذت مرتبط می‌کند و یک سیستم پاداش ایجادکرده و باعث می‌شود احساس خوبی داشته‌باشید.

مغز این روند را یک پاداش فرض می‌کند و شما را تشویق می‌کند که این رفتار را تکرار کنید.

روندی که در اصطلاح دوپامین کاذب نام دارد.

آنچه من درون کتابها می‌یابم، مقایسه می‌کنم، تحلیل شخصی می‌کنم، به کتاب دیگری ربط می‌دهم، تجربه‌ی خودم ار اضافه می‌کنم و همه اینها را به رشته تحریر درمی‌آورم، دوپامین موردنیاز را برای استمرار این روند را برایم تولید می‌کند.

توضیح این جریان برای کسانی که در شبانه‌روز زمانی را به کتاب اختصاص نمی‌دهند، تاحدود زیادی بی‌فایده است.

زیرا پاداش کتابخوانی در اصلاح و بازبینی این روند صورت می گیرد و به سرعت ترشح نمی‌شود.

دوپامینی که در طول سالها، جدل با کتابهای مختلف صورت‌دادم تا بدانم چه باید و چه نباید بخوانم، اکنون به‌بارنشسته و هر صبحگاه در حال ترشح است.

مدتهاست با وجود با سوادبودن فرزند بزرگم، کتابخوانی قبل از خواب و در حین روز با صدای بلند را برعهده خود می‌دانم.

زیرا دریافتم نمی‌توانم بالاجبار، به او که از بدو تولد، عاشق کتابخوانی بود، کتاب‌خواندن را دیکته کنم.

تنها می‌توانم برای ترشح دوپامین موردنیازش، مراجعه به کتابخانه، دسترس داشتن کتابهای موردعلاقه‌اش و خواندن داستان‌هایی قدیمی که به آنها علاقه‌داشت، کمکی شایان انجام‌دهم.

به تکرار چه فعالیتهایی عادت‌کرده‌اید که انجام آنها لذتی به وجودتان می‌دهد؟

استمرار در چه کارهایی را مفید و در چه کارهایی را غیرمفید می‌دانید؟

گوش‌نوش درخت یا قاصدک را شاید دوست داشته‌باشید