سنگر وقت‌های دوست‌داشتنی من

روزهایی را به یاد دارم که دلِ دل کندن از دنجگاهم را نداشتم و دلم می‌خواست ساعتها پشت سنگرم بخوانم و بنویسم.

سنگری که با انواع تسلیحات کاملا صلح‌آمیز پر کردم و به نوبت و در زمان مناسب از همه استفاده می‌کنم.

تسلیحات من از جنس خواندنوشتن است و مصرف شخصی آن‌ها، مرا تا دندان، مسلح به خواستنی‌هایم می‌کند.

آن روزها که دلم نمی‌خواست این سنگر رنگارنگ و زیبا را ترک کنم، در دل آرزو می کردم کاش کارمند نبودم، کاش متاهل نبودم، کاش هیچ مسئولیتی نداشتم و تنها می‌توانستم در این سنگر زیست کنم و نفس بکشم.

اما فورا این آرزو به وهمی بی‌پایه تبدیل می‎شد.
زیرا که بسیاری از مطالب و مقالاتی که منتشر کرده بودم، در جوار تجربیات همین زندگی شلوغ و پر رفت‌وآمد بود و نبودن هر کدام می‌توانست کل مطلب و مقاله را دود کند.

گاهی کمی آرزویم را تقلیل می‌دادم که چه بهتر می‌شد وقت بیشتری برای سنگرم بگذارم تا آنچه می‌خوانم و می نویسم بهتر و بارورتر باشد.

این آرزو هم رنگ دیگری گرفت.
زیرا من از کنارهم قرار دادن بسیاری از کارها به یک زندگی برنامه ریزی‌شده‌ی دلخواه رسیده‌ام و اگر وقت آزاد زیادی داشته باشم، بعید می‌دانم چندان استفاده‎ای از این پُر وقتی کنم.

🥀چه اینکه بارها پیش آمده زودتر از موعد بیدار شدم، کاری در خانه نداشتم و کودکانم نیز کنارم نبودند، اما سرگرم بسیاری صحبت‌های بیهوده و جواب دادن و گشتن‌های بی‌فایده شدم و لحظه‌هایی که به سادگی به دستم رسیده بود را به قیمتی ارزان‌تر از ارزن فروختم.

💸قیمت این لحظه‌ها را وقتی به فروش رسیدند فهمیدم و چون خریدار علاقه‌ای به پس دادن نداشت، برای همیشه آن لحظه‌ها را از دست داده بودم.

🌷به وقتهایی که ساده از آنها برای کارهای بی‌فایده صرف می‌کنید بیشتر دقت کنید.

❓آیا ارزش آنها بیش از آنچه دریافت می‌کنید، نیست؟

❓وقت ندارید؟ اگر این وقتها را کنار هم بگذارید باز هم وقت برای خواندننوشتن پیدا نمی‌کنید؟