-برو تو دل ترس‌های همیشگیت، نرو وقتش نشده.
-الان شروع کن و تغییر رو ایجاد کن، هنوز زوده و واسه شروع وقت بسیاره.
-الان بنویسش تا از ذهنت نرفته، بعدا هم میتونی بنویسی.
-الان بخورش وگرنه تمام میشه، نخور و بگذار برای بعد.
-یه کم بخواب تا جون بگیری، بیدار شو تا سرحالی به وجودت وارد بشه.
-یه کم بشین و خستگی در کن، وقت نشستن نیست و باید حرکت کنی.
همه‌ی این مکالمات، نشخوارهای ذهن خلاق، منتقد، از خودراضی، تنبل و فعال ماست.
گاهی به اولی گوش می‌دهیم و گاهی به نفر دومی.
گاهی صبر می‌کنیم و گاهی به دل ماجرا می‌زنیم. گاهی به نفعمان تمام می‌شود و گاه به ضرر.
❓چقدر به این صداها گوش می‌دهید و در تردید تصمیم‌گیری قرار می‌گیرید؟
❓کدامشان را نزدیکتر به خود می‌دانید و بیشتر به او توجه می‌کنید؟
🕊مدتی است که دیگر به صدایی که همیشه من را ترغیب به صبر، نشستن و خوابیدن می‌کرد، توجه نمی‌کنم. از اطرافیانم می‌شنوم که بیش فعال شده‌ام.
انگار به دستورات کودکِ بازیگوشی عمل می‌کنم که تاکنون سرکوبش می‌کردم.
