انیشتین می گوید:«چه کماند آنان که با چشمان خود مینگرد و با قلبهای خود احساس میکنند.»👀
به نظرم همهی ما پشت چشمهایمان قلبی نهفته داریم.
قلبی که هر لحظه گفتاری و رفتاری را که میبیند، حس میکند و براساس احساس درکشده واکنشی به چشمها القا میکند.
احساس میتواند چشمها را به اشک وادارکند یا به اشکی که تا درب پلکها سرازیرشده، اجازه خروج ندهد و درون چشم زندانیاش کند، یا برق شادی را به چشمها برساند که به بیرون ساطع کنند یا حتی از تعجب به گردشدن مجبور شود.
قلبِ چشمها، پنهانشده و پشتِ چشمها نشستهاست.💟
اما وقتی تپش آنها در سختترین شرایط به شماره میافتد، همچون برگ خشکیدهای است که خود را به باد سپرده و زیر پای رهگذران، خشخش فریاد میکند.
💐قلب چشم را باید سالم نگهداشت، چون میرنجد، خزان میشود و هر لحظه ممکناست بشکند و از تپش بازبماند و دیگر احساسی را تجربه نکند.
یادروز ۱۶تیر۰۲-قلب چشم-قسمت۲ را ازاینجا بخوانید
یادروز 12تیر02-سوختن را شاید دوست داشتهباشید
