امروز حکمت 46 نهج‌البلاغه، نگاهم را به صفحه مانیتور، پیوست کرد.
«گناهى كه اندوهگينت سازد، در نزد خدا بهتر است از كار نيكى كه به خودپسنديت وادارد.»
وقتی شرح را خواندم، دریافتم که منظور حضرت این است که ندامت، باعث حرکت در مسیر برطرف کردن زشتی و ناپاکی شده، اما غرور ناشی از عملی شایسته، مقصد ریا و گناهان کبیره را نشانه می‌رود.
در ادامه افزود که پیامبر نیز در حدیثی تاکید کرده‌اند، خداوند متعال گاهی مومنان را دچار خواب می‌کند تا از عبادت سحرگاه باز بمانند و دچار حسرت شوند. بدینگونه باعث می‌شود از عُجب دورتر شوند.
این حکمت ناگهان، سحرگاهانی را به خاطرم آورد که از شدت بی‌حالی، بیدار نشدم و تا مدت‌ها در حال سرزنش تنبلی خودم بودم. حال آنکه انگار همان خواب برایم خیر بود و باید به این شیوه از شرّ رذیلتی خلاص می‌شدم.
و البته چه روزهایی که به بیداری‌های ممتد خود غرّه شدم و آنرا با عُجبی بی‌نهایت برای دیگران تعریف کردم. اما به ناگاه، دیگر خود را در ساعات روزهای قبل بیدار نمی‌دیدم.
سالها پیش وقتی برای عدم بیداری در نماز صبح، حسرت خوردم، مادرم در جوابم گفت:
من نمازمو بهت میدم و تو بهم حسرتت رو بده.
آنروزها چیزی از حکمت این جمله نفهمیدم تا اینکه امروز و تنها 6 روز مانده به ترک 38سالگی، حس کردم باید برای حسرت‌ها و پشیمانی‌هایم شاکرتر باشم.