به نام یزدان پاک

عصب‌های عصبانی هنوز در دستانم جولان خشونت می‌دهند

هنوز به ننوشتن عادت نکردم، هنوز نمی‌دانم چطور می‌توانم روال سابق را دوباره از سر بگیرم.

حس می‌کنم پس از یک سال و اندی، به ورودی دروازه‌ای رسیدم که بدون اذن دخول، حق واردشدن به آن را ندارم.

داخل موبایل نوشتن، یک دستی تایپ‌کردن، چند خط نوشتن، خواندن‌های بیشتر اما ننوشتن و تنها کلمه برداری از کتابها، روالی نبود که به آن عادت داشته‌باشم.

همه علایقم فدای سلامتی عصب‌های عصبانی دستانم شده که مدتی است فهمیده‌اند می‌خواهم بیشتر از قبل مراقبشان باشم. اما هنوز گه‌گاه که برمی‌خیزند، تیری روانه می‌کنند تا شدت عصبانیت را به کل بدنم نشان بدهند.

وقفه‌ای که میان نوشتن‌ها افتاده، مرا یاد روزهایی می‌اندازد که در دل از نداشتن انگیزه‌ی نوشتن بعضی متعجب بودم و حال خود گرفتار رخوتی شدم که تقبیح‌اش می‌کردم.🥀

دلم که برای شنیدن این صداها تنگ شده:

💐تایپ 10 انگشتی
💐ضربه به توپ تنیس
💐باز وبسته کردن وسایل ایمنی اسکیتم
💐شکستن استخوانهای شانه‌ام پس از ساعتی نوشتن.

یادروز 28تیر02-عصب‌های عصبانی 1  را شاید دوست داشته باشید