در کتاب «آدمی همان است که می‌خواند » خواندم:
گوش، چشم را مجبور به دیدن می‌کند.
این جمله در توضیح بلندخوانی عنوان شد که نویسنده لازم است متن را چندبار بلندخوانی کند تا ایراداتی که چشم نادیده گرفته به کمک شنیدن معلوم شود.
به نظرم گاهی چشم‌ها هم گوش را مجبور می‌کنند که شنیدن را تمرین کند.
دست‌هایی لرزان، چشمانی اشکبار، نگاهی که دزدیده می‌شود و سری که سرگردان شانه است.
💖اگر گوش بتواند ما را وادار کند متنی را اصلاح کنیم، چشم می‌تواند کاری کند که رابطه‌ای را با شنیدنِ حرف‌های نگفته، ترمیم کنیم.
نگفت اما من شنیدم- قسمت ششم