100 تومانی داستانک 12

🎸گیتارش به کوک نیاز داشت، کمی با آکوردهایش تمرین کرد که از کوک شدنش اطمینان حاصل کند. وقتی که مطمئن شد شروع کرد به نواختن.

هنوز اواسط بود که مردم شروع کردند به پول ریختن.

به پولها نگاه کرد، چشمش افتاد به یک صد تومانی قدیمی نارنجی رنگی که میان هزارتومانی و دوهزار تومانی خودنمائی عجیبی می‌کرد.

وسط قطعه بود که نتوانست آنچه را که دیده، با دست نیز لمس کند.

قطعه که تمام شد 100 تومانی را برداشت. مچاله نبود، اما معلوم بود سفر درازی را تاکنون طی کرده تا به دستان او رسیده.

با خود گفت: آخه کی دیگه الان از این 100 تومنی‌ها را داره؟

برای یادگاری آنرا برداشت و در جیبش گذاشت. چون نمی‌توانست حتی با آن نانی هم بخرد.
هفته‌ی بعد و همان پارک. 100 تومانی هنوز در جیبش بود، اما فرامشش کرده بود.

این بار هم وسط قطعه آستوریاس بود که 100 تومانی دیگری، توجه‌اش را جلب کرد.

این بار رد کسی که آنرا انداخته بود، گرفت. حدس زد که باید همان مرد میانسالی باشد که در حال گذر است. لباس و اندامش به خاطرش ماند. او حتی برای شنیدن قطعه هم مکث نکرد.

هفته‌ها پشت هم قطار شدند و مرد میانسال و گیتاریست، در همان زمان همیشگی و در همان مکان همیشگی، با نشان 100 تومانی همدیگر را ملاقات کردند.

این صد تومانی‌ها نه ارزش مادی داشتند و نه حتی قدمتی زیاد. تنها هیجانی بودند که گیتاریست را ترغیب می‌کردند، هر هفته دیداری با مرد میانسال تازه کند.

100 تومانی‌ها به 30 تا رسیده بود.

چرا پایانی بر این صد تومانی قابل تصور نبود؟

او همه آنها را جمع کرده بود. دیگر هوس جمع کردن او را به قرارش نمی‌رساند.

فهمیدن راز این صد تومانی‌ها بود که برایش شیرینتر شده بود.

قطعه‌ی”no face no name no number” انتخاب کرد تا اگر مرد میانسال سر رسید و صد تومانی را انداخت، بتواند زود تمامش کرده و به او برسد.

دلش نمی‌خواست بدون فهمیدن راز 100 تومانی ها، روزش را تمام کند!

با خود فکر می‌کرد شاید او کلکسیون‌دار است، شاید هم از بانک در گذشته این صد تومانی را خریده؟ اما هرکه هست که اینگونه آنها را نگه داشته، پس نباید؛ براحتی حاضر باشد، همه را تقدیم گیتاریستی خیابانی کند.

سرش پایین بود و قطعه را شروع کرد. اما برق صد تومانی که از میان نور خورشید به سمت مقوا در حال فرود بود حواسش را از قطعه پرت کرد.

قطعه را رها کرد، گیتار را زمین نهاد و به دنبال مرد میانسال دوید.

دستش را که پشتش گذاشت، فهمید چندان میانسال هم نیست. در واقع او اواسط دوران پیری بود.

چشمانش بویی از آشنایی داشت و دستان لرزانش نشان از حرفهایی ناگفته.

او پدرش بود.

پدری که سالها پیش به دلیل چک برگشتی خانه را ترک کرده بود. آنروزها این 100 تومانی‌ها هفتگی فرزندش بود که کنار گذاشته بود تا روزی به همان نشانی به دست فرزندش برساند.

هفته‌ها پنهانی بزرگ شدن و قد کشیدنش را دیده بود اما روی بازگشت به خانه، پس از غیب شدنی که باعث شد خانواده به دشواری بیفتد را نداشت.

او نزدیکی دورافتاده بود که سالها پشت پرده، پسرش را تماشا می‌کرد.

💴
هفتگی‌های 100 تومانی، نخِ تسبیحِ پدری خجالت‌زده با پسرش بود.

داستانک قهوه مخصوص را شاید دوست داشته باشید