خوشبینی فیلسوفان
صبح که بیدار شدم، صفحاتی از کتاب در عین حال نوشته نجف دریابندری را خواندم که مجموعه مقالاتی است که سالهای قبل از انقلاب در روزنامه کیهان چاپ شد.
این صفحات خاطرات نویسنده از روز دیدار با برتراند راسل بود که به جهت ترجمه کتابش «تاریخ فلسفه غرب»، او این دیدار را قبول کرده بود.
میان توصیفات از لحظات قبل، حین و دیدارش که توصیفاتی بس زیباست، او یک شوخی انگلیسی را عنوان کرد که برایم جذاب بود:
فیلسوف خوشبین بطریای که تا کمرکش در آن مشروب باشد را «نیمه پر» و فیلسوف بدبین آنرا «نیمه خالی» میگوید.
شوخی جالبی که مصداقش میان انسانهای غیرفیلسوف هم وجود دارد، برای آنها که کتابها را زیرورو کرده و از آن منطق، فکر و ایده نیز در آوردهاند نیز صادق است.