اندرو نیول وایِت، نقاش واقع‌گرای آمریکا در اواسط قرن بیستم ، جمله جذابی دارد.
«دشوارترین کار دنیا، کار نکردن است.»
وایِت نقاش معروفی است که به جهت سبک واقع‌گرایی، تابلوهایش بسیار مورد توجه بودند، اما مطالب چندانی از زندگی و روزگارش حتی در ویکی‌پدیای همه چیزدان نیز وجود ندارد.
👨🎨او نقاش پرکاری بود که از روشنایی روز، برای کار استفاده می‌کرد و آنچنان نسبت به کارش متعهد بود که اگر روزی کار نقاشی خوب پیش نمی‌رفت، صفحه‌ای مقوایی به یک سمت عینکش می‌چسباند تا چشم‌انداز پنجره بزرگ شمال را برای تمرکز حواسش محدود کند.
گاهی که زود دست از کار می‌کشید، فراموش می‌کرد این چشم‌بند را باز کند و خانواده اینگونه متوجه می‌شدند که کار نقاشی، خوب پیش نرفته است.
این اندازه جدیت، همیت و استواری در کار را دوست دارم و در دل، بارها وایِت را تحسین کردم.
❓آیا من این اندازه در کارهای مورد علاقه‌ام، جدیت دارم؟
اما جمله‌اش را نیز دوست دارم، زیرا که رنج کارنکردن را بارها چشیده‌ام.
وقتی روزی را سپری کنم که کار خاصی در آن انجام نداده‌ام، حس خورشیدی را دارم که روز را پشت ابرهای سیاه سپری کرده و احدی متوجه حضور واقعی‌اش را در پَسِ ابرهای تیره نشده.
🌤دنیای کریستینا هم از نبود خورشید و نور چشمگیرش رنج می‌برد.
کسی چه می‌داند؟
⁉️شاید وایِت هم این نقاشی را در روزی ابری و محروم از نورِ تماشاییِ خورشید کشیده باشد؟
در خصوص ونگوگ و زندگی‌اش نیز نوشته‌ام. شاید دوست داشته باشید
