تاحالا دقت کردین همه چیز وقتی بالا می‌رود، ارزشمندتر و قیمتی‌تر می‌شود، الّا غذا؟
چرا وقتی غذا بالا می‌آید، مانند اولش نیست؟
اگر بالا آمدن و بالا رفتن در دلار، سکه، طلا، خانه و…خوب است، چرا این نحو بالا آمدن را معده یاد نگرفته تا هرچیزی را که تحویلش می‌دهی، بهتر و تازه‌ترش را تحویلت دهد.
تازه وقتی آن اقلام بالا می‌رود، وضع دولت بهتر هم می‌شود و دستش به دهانش می‌رسد. اما ما نخواستیم، غذا حین بالاآمدن، تاثیری بر جیبمان هم بگذارد، حداقل تغییر شکل ندهد!
به نظرتان اگر با دلار صحبت کنیم، حاضر می‌شود، وقت گرانبهای خود را برای معده قرار داده و در سلسله کلاس‌های آنالیزی و تحلیلی، به او روشش را یاد دهد؟
مثلا یاد دهد وقتی نان و پنیر بلعیدیم، پیتزای گوشت و قارچ تحویل دهد، یا اشکنه و سبزی را به پاستای آلفردو با سس پستو تبدیل کند.
اگر او مانند دلار و سکه همت کافی را داشته باشد، من مطمئنم که خیلی زود رمز و راز بالا رفتن را می‌آموزد.
اما تصور می‌کنم پله‌هایی که دلار از آن لحظه به لحظه در حال بالا رفتن است، تمام انرژی او را می‌گیرد و در زمان‌های تعطیلی بازار هم تنها فرصت می‌کند، کمی بیاساید و نفسی برای صعودهای بعدی بگیرد.
به نظرم جدا دارد که همه باهم، یکدل و یکصدا به او بگوئیم:
خدا قوت قهرمان، خدا قوت پهلوان
پ.ن:پَساپَس از اینکه این طنز موجبات تغییراتی در چهره، اعصاب و روان محترمان وجود آورد، عذخواهی می‌کنم. به واقع دلم نیامد تمام این احوالات که حین نوشتن نصیبم شد، شما عزیزان تجربه نکنید!
