از سال ۱۳۹۹ تا ۱۴۰۱، این سوالِ هر روزه‌ی ما، از امیررضا بود. یک کلاس اولی که نه طعم جشن روز قبل از اول مهر را چشید و نه شوخی و شیطنت همراه همکلاسی‌هایش را.
🧑🏫تنها دانش آموز ثابت کلاس اول خانم طالبی، که از نیمه شهریور تا پایان آبان، الفبا را کنار دست معلمش مزه می‌کرد.
روزهایی که از امیررضا می‌شنیدم کیان، رایان یا پندار به مدرسه آمدند و تنها نبوده، شوق همکلام شدن را در چشمانش کشف می‌کردم.
سه سال مبارزه با کرونا برای رسیدن به ایمنی مورد نظر، قربانیان زیادی داشت. کرونا از ابتدا قرار بود افرادی که بیماری‌های زمینه‌ای دارند را هدف قرار دهد؛ اما به مرور زمان، اهداف توسعه یافته‌تری را تبیین کرد و قربانیانش را میان کودکان، جوانان و افراد سالم نیز گلچین می‌کرد.
اما قربانیان کرونا تنها آنانی نبودند که خاک را در آغوش گرفتند. دسته‌ی دوم، تجربه‌ی بسیاری از اولین‌ها و آخرین‌هایشان برای ادامه‌ی زندگی ذبح شد.
🏫امروز که روز اول مدرسه مهدیار است، یاد نبود خاطره‌ی روز اول برای امیررضا، آزارده‌ام می‌کند.
🎒به راستی بعضی از روزهایی که برای همه‌ی مردم دنیا یک خاطره‌ی مصور و شیرین است، برای قربانیان دسته دوم کرونا، فاقد روح و طرحی ماندگار است.
