آرامش روی بالشِ نت

امروز از صبح نت مدام قطع می‌شد. انگار این وصل بودن دائمی، بالش آرامشِ درونم بود.

بالش که خود را سفت کرد، آرامش نیز فراموشم شد. مشت‌های مکرر به بالش زدم تا بلکه دوباره نرم شود. اما این بار قصد نرم شدن نداشت.

3 بار تماس با مخابرات، خاموش و روشن کردن‌های متعدد، سینی سینی حلوا ساختن از غوره‌ی صبر و پخش میان اموات سازنده‌ و خدمات‌دهنده‌اش، نتوانست آرامش را به بالشم برگرداند.

به داده ایرانسل پناه بردم. بالاخره توانستم وصل شوم.

انگار آرام شده بودم.

شاید چون دستانم از کتابهای موردعلاقه‌ام خالی شده و به کتاب‌های امتحانی چسبیده، آرامشم نیز به وصال نت، گره خورده باشد.